Maandag, 10 oktober. Excursie Madrid.
Excursie naar Madrid staat op het programma, de dag begint met dat we ons verslapen, gelukkig horen we de buurman's schuifdeur en zijn we toch nog op tijd. Dan begint het te regenen, hoe zal dit uitpakken... Gewapend met regenjas, paraplu en goede schoenen gaan we op weg naar de bus, die er - in volledig duister - al staat.
Ruim een uur later zijn we in Madrid, het regent nog steeds, we komen door de stad, langs een soort Arc de Triomph, dan, verder, we stappen uit... op het plein voor het Koninklijk paleis - of eigenlijk onder het plein, daar is een speciaal ondergronds parkeerterrein gemaakt voor de toerbussen. We lopen een klein stukje en dan is er koffie met een lekkere croisant in een heel fraai etablisement.
Dan beginnen we aan de rondleiding door de stad, èn de voorzienigheid is met ons, het is droog... er komt zelfs een klein zonnetje door. Onze gids - Bibi, dezelfde van eergisteren in het San Lorenze de El Escorial - kan heerlijk vertellen over de bouw van het paleis en de vroege en recente geschiedenis van het koningshuis van Spanje. Omdat de koning 'thuis' is, mogen we nu niet het paleis van binnen bekijken. Jammer, maar het is wat het is.
Natuurlijk is er in deze Koningsstad, een groot 'aanbod' van beelden, gedenktekens en standbeelden van grote (en kleinere) helden van de natie. Meestal Koningen, vaak tot meerdere eer en glorie van zichzelf. We volgen onze gids en lopen - op enige afstand - van de kathedraal, die overigens pas nieuw is, nog geopend door paus Johannes Paules I. Het weer blijft goed en we lopen over eengroot aantal pleinen, vooral aangelegd door een koning die van pleinen 'voor het volk' hield. door smalle straatjes, met fraaie straatnaambordjes.
weer een plein en we raken onderhand de tel kwijt en weten niet meer hoe ze allemaal heten. Dat ze belangrijk of mooi zijn blijkt wel uit het grote aantal groepen dat hier - al dan niet met een gecertificeerde gids - rondloopt.
Uiteindelijk komen we op de Plaza Major, het "Grote Plein", waar het een drukte van belang is en een lawaai van jewelste - of was het muziek. Op het plein worden de voorbereidingen getroffen voor 12 oktober, een nationale feestdag. Er is hier dan een groot festival.
Na wat vrije tijd, die wij gebruiken voor een drankje, gaan we lunchen in het Assador real restaurant. De enthourage is prima en het eten ook, de bediening vlot en koffie toe... Een klein feestmaal.
We lopen nu naar de bus en hebben een royale stadstoer, met opnieuw uitstekende uitleg van onze gids. Het is nog wel droog, maar de lucht is dreigend, dat wordt hemelwater straks. Vanuit de bus maken we best veel foto's, maar de meesten zijn mislukt: bewogen, het onderwerp half er op, het gebouw achter een boom, reflecties in de ruit van de bus, tekst op de ruit van de bus op de foto..... het is best wel jammer want de route voert langs interessante gebouwen, parken en pleinen.
We maken ook een rondje langs de 'grote gebouwen', wolkenkrabbers, van verzekeraars, banken en multinationals (doen ze om belasting te ontwijken). We eindigen met een rondje om de Plaza de Cibeles, waar een schitterend gebouw staat van de Bank van Spanje met een prachtige fontijn er voor, die alsmaar niet op de foto wilde.
Dan is het mooi geweest, de gids verlaat ons en wij gaan terug naar de camping. We zijn amper onderweg als het begint te regenen, eerst langzaam, dan harder. Maaaaar, als we op de camping zijn is het bijna droog. Nog een gezellige avond samen, morgen een reisdag.

Dinsdag, 11 oktober. Naar Mendigorria.
Vandaag reisdag naar Mendigorria, maar liefst 400 kilometer vandaag Pffff... Niet mijn favoriete afstand, ik heb ze graag korter, mijn max voor een mooie dag is rond de 300 km. Maar ja, je wist het van tevoren, maar soms hadden we ook afstanden van amper 100 km, had dat ook beter ingedeeld kunnen worden. Maar goed dat ik me daar niet over hoef te buigen. We proberen - deze keer - vroeg te zijn, nou we zijn zeker niet de laatste maar bij de eersten horen we ook niet.
We gaan vlot op weg, we hebben de route zoals beschreven in het routeboek, helemaal in de Tomtom gezet, nu moet het toch goed komen, Emmie met het routeboek in de hand, Mw. T die vanaf de voorruit roept, wat kan er mis gaan...
Het is nog geen kwart over negen als de eerste foto al gemaakt wordt, de dag begint best wel aardig, de regen van gisteren is weggetrokken, vannacht is het droog geworden. De lucht begint wat op te klaren, is dit een belofte voor een zonnige dag... Vanavond zullen we het weten. De route is best wel gevarieerd, heuvelachtig, iets van bergen in de verte, enkele landerijen, zelfs een enkele koe in het land. Dan weer door toch wel troosteloze dorpjes, een enkel huis is nog bewoond, maar er zijn er talloze die letterlijk op instorten staan. Je vraagt je wel af, wie woonden hier, waar leefden ze van, waarom zijn enkelen gebleven, waar is de rest gebleven, naar de grote stad, in de industrie, geen idee. Waar leven die vertrokken mensen nu van en hoe wordt het landbouwbedrijf beheerd als er niemand meer is voor het daarmee gepaard gaand werk. We komen ook langs wat ooit een kerkje moet zijn geweest, dat betekent dat er een gemeenschap was van toch minstens een tiental mensen. Zouden er ook andere mensen in hun huisje willen gaan wonen, als vakantiehuis of zoiets. We hebben meer vragen dan antwoorden komen vandaag.

De weg waarover we gaan is bijna nieuw, niet dat we eerste zijn die er over rijdt, maar hij is nog als gisteren gelegd. Op een enkele plaats zijn ze nog druk met het verbreden van de weg, met name rond het stadje San Estoban del Douro. Het stadje San Estoban kom je binnen over een heel smalle brug, die gereguleerd wordt met verkeerslichten, twee fietsers zou nog gaan, twee auto's niet.
In het stadje is er een markt gaande en dus wordt de car aan de kant van de weg geparkeerd en gaan we te voet terug naar de markt, fruit, groente, kleding, schoenen, T-shirts, vanalles. We ontmoeten ook nog dorpsgenoten waarmee we natuurlijk een praatje maken. Wij kopen wat fruit en vervolgen de route.
Aan deze weg zien we dan aan beide zijden een - ja wat is het eigenlijk - een soort mirador, je kunt er alleen niet komen, dus wat is het nut, of is het als kunstwerk bedoeld. Ook zien we een viaduct voor de trein, er is alleen geen spoorlijn, moet nog komen??
Even later is er weer natuur, grof land met schapen, een heleboel schapen, een feest om in deze eindeloze, onmetelijke prairie dieren te zien rondscharrelen. Ook hier weer de vraag, is dit natuurbeheer, is dit voor de wol, opnieuw geen idee... Dan een fraai kunstwerk, een viaduct dat toch wel enige leeftijd heeft, waarschijnlijk in de 19' eeuw gebouwd voor een spoorverbinding, nee geen Romeins aquaduct, dat ziet er anders uit.
Als we nog 30 kilometer moeten zie ik dat we nog voor 50 km in de tank hebben, dus dat wordt allereerst tanken.
We hadden het al gemerkt, de lucht wordt steeds donkerder, steeds dreigender, we krijgen nog regen vandaag en nog geen tien minuten later zitten we in een flinke bui als in de verte het stadje Mendigorria opduikt, een bijzonder mooi plaatje. We hebben geluk als we naar onze plaats gaan, het regent bijna niet meer en even later is het helemaal droog, wel heeft de mover het erg zwaar maar spontaan komen dorpelingen helpen, heerlijk.
We komen om kwart over vijf aan, en zijn om negen uur vertrokken, dus zijn we acht uur onderweg geweest, gekkenwerk..... Netto net 60 km/uur.
Eind van de middag - op uitnodiging van de campingbaas - een drankje in zijn restaurant, sangria, met een heel flinke slok rum o.i.d. Het verhoogt de stemming meteen... Maar of dat nou een plus genoemd kan worden.... Morgen een rustdag, welterusten.

Woensdag, 12 oktober. Mendigorria.
Vandaag een rustdag maar niet voor de Jeux des Boulers, vanmiddag zijn zowel de halve finale als de finale. Het gaat er heet aan toe en de kansen keren vaak. Het hele dorp zit rond het schouwspel te kijken en geniet van het spannende duel. dan de onverwachtte ontknoping en tot slot het eren van de winnaars èn de verliezers. en de winnaras zijn: 1, Geerd; 2, Rein; 3, Bert; 4, Willem. Helaas was er geen dames-finale, ook wel weer jammer. Het feest wordt afgesloten met sangria en een keur aan hapjes. Onderwijl hebben veel van de toeschouwers ongemerkt in de koude lucht rugpijn opgelopen, en dat pakt voor enkelen heel pijnlijk uit.
Het was een welbestede rustdag. Morgen excursie naar Pomplona, acht uur verzamelen.

Donderdag, 13 oktober. Excursie Pamplona.
Vandaag de exursie naar Pamplona, deze excursie was op 12/10 gepland, maar dan is er een nationale feestdag en kun je nergens terrecht. We staan om acht uu rprecies bij de vlag en kwart over acht stappen we in de bus. We zijn mooi op tijd in Pamplona maar waar moeten we zijn.... De gids staat niet bij de verwachte bushalte, of zijn we verkeerd..... Even de gids bellen - helaas... geen telefoonnummer.... Dan gelukkig komt onze Duitse Freundin van 84 er aan en kunnen we uitstappen èn de stad in.
Als eerste gaan we naar de kerk San Fermin de Aldapakoa. Deze heilige is de beschermheilige van de stad en van de stierenvechters. Het is ook maar de vraag of deze heilige wel een echte heilige is. Maar goed dat daar gelaten, in deze stad wordt hij zeer vereerd en zelfs een 'eigen' kerk. Deze kerk is - zoals zo vaak - met goud beladen. Altaren bij de vleet, Heiligen beelden bij de vleet....maar hoeveel kerkbezoekers komen er nog elke zondag.
Na een rondgang door deze kerk gaan we verder de stad in. Deze stad die toch een rijke historie heeft - al genoemd in het jaar 300, heeft een fraaie zuil met een engel er op, helaas, niet fatsoenlijk op de foto te krijgen.
Maar dan is het - ook - tijd voor de koffie - wel zelf even afrekenen. Het is een heel fraai etablissement met art-deco achtige aankleding. De koffie is heerlijk en de stemming zit er goed in, het is alsof we elkaar weken niet gesproken hebben, het mag best langer duren, niemand zou het merken, de kathedraal wacht al honderden jaren op ons. Het café is ook interessant voor de recente geschiedenis, Ernst Hemmingway heeft in dit etablissement hoogst persoonlijk drank genuttigd - om het netjes te zeggen. Toch neemt Unser Deutsche Freundin het heft weer in handen en gaan we op weg naar de kathedraal, dwars door de stad.
Als één van de eerste straatjes komen we door het wereld beroemde straatje waar elk jaar de stierenrennen beginnen. Ergens herken ik wel iets van dat straatje als het weer eens op tv is. Al die balkonnetjes, waar de juigende toeschouwers staan om de 'renners' aan te moedigen. We krijgen van Rosemarie een heel gedetailleerd uitleg over hoe het precies gaat maar dat hier allemaal herhalen is wat te veel van het goede - of ben ik het grotendeels vergeten.....
Pamplona lijkt wel een gezellige stad te zijn maar de best lange smalle straten hebben weinig karakter en weinig charme. Het is bijna als een moderne stad, vierkante huizenblokken en de straten er tussen. Het is niet zo heel ver naar de kathedraal en binnen een tiental minuten zijn we er al. Het is wel een kathedraal die niet echt een groot voorplein heeft, toch ook wel een beetje jammer, nauwelijks te fotograferen. Binnen is er echter heel veel, werkelijk heel veel ruimte, en heel veel ruimtes. Behalve kathedraal was er ook een kooster aan verbonden en dat blijkt uit het aantal ruimtes in de kathedraal. Je zou bijna kunnen verdwalen. Ook hier weer veel altaren, veel goud, veel beelden, enz. De kerk is gewijd aan Maria, dat zie je in Spanje toch wel heel veel, natuurlijk is een kerk altijd genoemd naar een heilige, maar Maria-kerken zijn veruit in de meerderheid. Rosemarie neemt ons mee door alle krochten van de kerk en het klooster. Donkere kamers, waar de broeders moesten bidden, eten, koken, enz. Ik geloof niet dat de moderne broeders - voor zover die er nog zijn - onder zulke erbarmerlijke omstandigheden moeten wonen, werken en bidden. In de krochten is een heel uitgebreide tentoonstelling van 'kerkschatten' heiligen beelden, kruisen allemaal van goud of zilver, talloze fraaie houten beelden, zelfs San Fermin staat erbij.
We krijgen een half uur vrij om zelf door de stad te zwerven, best leuk, we zien een oude stadsmuur, zeker acht meter hoog, een fraai stadkasteel - zo heet dat - en daarna zoeken we de weg terug naar het café voor de lunch.

De lunch is prima verzorgd en wederom heel gezellig, wat zullen we de mensen uit ons rondreizend dorp toch gaan missen straks. Dan roept Rosemarie dat we snel op pad moeten, op weg naar de arena, de stierenvechters-arena om precies te zijn. Het is niet wandelen het is bijna draven want we zitten in het schedule van twee uur en sinds de Corona is dat - ook in Spanje - twee uur precies. We beginnen met een filmpje over de Encierro, de dag van de opening met de ren door de straten met de stieren.
We krijgen heel precies uitgelegd hoe dat stierenvechten verloopt, maar netto netto is het altijd de stier die het loodje legt. Toch niet meer van deze tijd zouden wij zeggen maar een traditie van 1700 jaar die verdwijnt niet zomaar. Dan na wat foto's en opnieuw uitleg over dat het vlees van de stier lekkerder smaakt als hij geleden heeft, komt Mw. Rosemarie er achter dat de bus om precies drie uur bij de bushalte staat, dus weer rennen we - de oudjes - als gekken door de straten van Pamplona, want wie wil de bus nou missen.
s'Avonds hebben we een afscheidsdiner - wat... al weer eten, het lijkt wel een eet en drink reis. Na een Happy Hour hebben we in 'no time' al weer een Happy Hour. Zelfs zo vaak dat we het al afkorten tot HH, nou moe...
Het afscheidsdiner is uitstekend, heel gezellig, er worden toespraken gehouden, de dorpsgenoten worden geprezen, de leiding wordt geprezen, de dorpsgenoten worden getest, wie is wie... en er wordt gezongen:

Ons leidend langs dalen en wegen
Louise, Peter, Wil en Liset
Langs kerken, paleizen, kastelen
geweldig, daarna aan het buffet

En Carien komt bij iedereen langs, je mag een leuk kadootje uitzoeken, wat een bijzondere traktatie. En dan naar bed, morgen een reisdag...

v.l.n.r: Gerard, Hans, Gerdien, Bert, Hanke, Carien, Geert, Joyce, Peter, Peter, Annie, Hanny, Frits, Theo, Bea, Reinette, Rein, Jaqueline, Margret, Geert, Sjaak, Willem, Anneke, Reina, Hendrik, Greet, Geert, Coby, Louise, Frans, Lisette, Ginie, Henk, Tilly, Henk, Frans, Ingrid, Marjola, Emmie, Wil, Arie, Kees, Ubbo.

Vrijdag, 14 oktober. Mendigorria.
Het is de dag van de grote leegloop van de camping, bijna alle dorpsgenoten zijn vertrokken. Helaas komen Kees en Marjola niet ver, het lager van hun caravan heeft het begeven, Pech met hoofdletters. Gelukkig is Wil nog in de buurt, de onmisbare hulp bij nood. Na wat bellen wordt een dealer gevonden, deze zal zoeken of hij het lager op voorraad heeft. Al met al, 's middags kunnen Kees en Marjola dan toch vertrekken en ook Wil en Lisette en Gerard en Coby vertrekken. Ingrid, Arie en wij blijven 'alleen' achter. Met zijn vieren nemen we de reis even door, ja, er waren plussen en helaas ook minnen, maar is dat niet altijd en overal.
Wij hebben de dag half-nuttig besteed, wat is dat half nuttig?? We hadden gehoord van een archeologische opgraving van een Romeinse stad op ca. 5 km van de camping. We gaan er te voet heen, onwetend.... Google maps stuurt ons naar de achterkant van de opgraving, dat is dus achter een heuvel van twintig meter hoog, geen kans daar bij op te lopen. Als we de ingang gevonden hebben blijkt dat het een omheind terrein is, dat er een klein museum is én een hek en een kassa. Wij zijn te laat, het is gesloten tot vijf uur vanmiddag. We hebben in iedergeval twee-en-een-half uur gewandeld, door een schitterende natuur, deels langs de rivier de Arga, over een oude stenen brug. Je ziet dat de rivier hier woest te keer kan gaan.

Zaterdag, 15 oktober. Mendigorria.
We gaan vandaag toch nog maar even naar de Romeinse stad, nu met de auto, want er zijn meer plannen. Het begint in het museum, een aardige mevrouw, die eigenlijk geen Engels spreekt, is de 'beheerder' en wijst ons de weg. We zien een filmpje, best leuk misschien, maar alleen beschikbaar in het Spaans. We gaan de Romeinse 'stad' in. Er staan gelukkig duidelijke borden die wat uitleg geven, wat was een huis, wat was een straat, wat was een badhuis, wat waren woningen, waar was de water'bron'. Die waterbron is wel een dingetje, hogerop in de heuvels/bergen werd water verzameld en dat werd op de typische Romeinse methode naar de stad vervoerd. Ik dit geval een vlak boven de grond lopende goot die uit een groot bassin kwam. Het water was voor het badhuis, voor de fontijn en voorvullen van kruiken voor het dagelijks gebruik. Er zijn, zoals zo vaak, weinig bezoekers, een kleine twintig.

We gaan naar Tafalla, twintig minuten rijden, we parkeren gemakkelijk en lopen naar het centrum. Al snel lopen we tegen een stadskasteel op - het Palacio de los Mencos - en een ernstig verwaarloosd convent. Terwijl we aan de koffie 'mit etwas dazu' zitten, zien we dat er een straat afgezet wordt maar er gebeurt niks, raar, dan horen we wat muziek en gaan daar op af.
Op het Plaza de Navarra is een groot feest aan de gang, de typische meters hoge poppen - die we ook in El Escorial zagen - staan op het plein en staan op het punt een dans te beginnen. Werkelijk fanatstich hoe ze dat doen, het gaat er 'tüchting' aan toe, ze lopen, ze draaien, ze swingen, net als echt mensen. Heel bijzonder.
We verlaten het plein en zwerven een beetje door deze stad, we zien speeltuinen, parken, schaduwrijke lanen, het is voor de inwoners hier prettig wonen, ook voor kinderen. We komen uit in een parkje met pergola's en skatebanen, ideaal voor ouderen en jeugd.
Als we terug lopen, door talloze smalle straatjes waar geen auto kan komen, horen we opnieuw muziek, op een pleintje hebben buurtbewoners samen ook een feestje georganiseerd, met een bandje erbij, super leuk. We komen nog langs een oude kerk, opnieuw bijzonder dat zo'n grote maar ook fraaie kerk hier gebouwd kon worden.
We eindigen weer op het Plaza de Navarra en bestellen een drankje, het is eind van de dag, nog even wat boodschappen doen, vanavond pizza en het eind van ons verblijf in Medigorria, ook wij gaan richting NL.

Zondag, 16 oktober. Naar Bordeaux.
Vandaag gaat de reis terug naar NL dan echt beginnen. We reden vanaf Sevilla al naar het noorden maar nu hebben we een doel buiten Spanje, eerst 'even' Frankrijk 'oversteken' en dat is niet echt gemakkelijk omdat daar een brandstof-crisis is. Het is onduidelijk of je bij een benzine-station wel benzine of diesel kunt verkrijgen. Iedereen in ons reizende dorp heeft zitten wikken en wegen, waar zal ik langs gaan, via de west of via de oost, of eerst een doorsteek naar Italië of Zwitserland, wel of juist niet rond Parijs. Iedereen heeft op zijn tablet zitten puzzelen, velen hebben een Jerry-can gekocht, zelfs meerdere, die vol getankt zijn en ergens in de auto een plaatsje gekregen hebben. Gevaar is in te calculeren door een zorgvuldiger rijgedrag.
De berichten die iedereen sinds vrijdag al op de groeps-app zet zijn soms rustgevend, soms verwarrend maar steeds weer bron van nieuwe afwegingen. Wij gaan de al lang geleden geplande route gewoon volgen, we hebben etappes van minder dan 300 km en zouden dus per etappe een speling hebben van ca. 200 km om een station te vinden waar we kunnen bijvullen.

De route naar de Franse grens is heel gevarieerd, biedt fraaie vergezichten, bergem, valleien, tunnels, een enkele keer een veld met schapen, weinig dorpjes, soms wat verspreid staande woningen, hacienda's.
Het is mooi weer en we vinden een leuk weg-restaurant waar we een heerlijk kop koffie krijgen. Onderweg lukt het ons om bij te tanken, net voor de Franse grens, wel even van de snelweg af, een paar rotondes, een tankstation met 11 pompen, met een redelijke prijs, een winkel groter dan in menige stad. Maar door al die rotondes zien we nergens meer de oprit, tja, het was precies dezelfde weg als waar we vanaf kwamen....
Het is best een lange rit vinden wij, 334 kilometer, dus met een bereik van 470 km in de tank, houden we 150 km over, dat is volgens plan. Dan net voor Bordeaux, langs de snelweg, is er een benzine station. Het is een Shell-station, niet mijn favoriet, al jaren niet, en ook hier blijkt dat het boeven zijn, met 2,117 is het de hoofdprijs die we hier betalen. Wel zien we dat de diesel+ leeg is maar gelukkig heeft de 'gewone' nog vollop. Het is nog een kleine afstand tot de camping, zodat we de volgende etappe met een volle tank kunnen starten.
Op de camping aangekomen zit de mevrouw 'al te wachten', "u had gereserveerd?", en dan krijgen we een echt royale plaats, dicht bij het sanitairgebouw, met eigen water en afvoer. Het sanitair is prima, zo mooi hebben we het de vorige weken niet gehad.
Er komen tegen de avond nog een paar campers aan, tja, die moeten het met een klein plaatsje doen... Soms heeft een mailtje toch zijn voordeel.
Morgen gaan we 'op excursie' naar Bordeaux, met de bus en tram.... Welterusten.

Naar de thuisreis.

Terug naar Spanje Portugal reis

Terug naar Gerritsma-site